اگر نسخه اول بازی Unravel را تجربه کرده باشید، می‌دانید که در این بازی یک شخصیت کاموایی قرمز رنگ را کنترل می‌کنیم و معما‌های بازی هم با توجه به همین ماهیت کاموایی شخصیت حل می‌شوند. در نسخه دوم، مجددا با این شخصیت که یارنی نام دارد همراه می‌شویم اما این وسط، یک تفاوت بزرگ هم در بازی وجود دارد؛ یارنی دیگر تنها شخصیت حاضر در بازی نیست و این بار، یک یارنی آبی رنگ هم او را همراهی می‌کند. در واقع، هسته اصلی گیم‌پلی بازی Unravel 2 بر پایه همکاری این دو شخصیت پی‌ریزی شده است و این مساله، تفاوت اصلی نسخه دوم Unravel با قسمت قبلی است. همچنین به لطف حضور دو شخصیت، بازی از حالت Co-Op هم پشتیبانی می‌کند که در آن، هر یک از بازیکنان کنترل یکی از این شخصیت‌ها را بر عهده می‌گیرد و دو بازیکن با همکاری هم مراحل را پشت سر می‌گذارند.

طی سال‌های اخیر، بازی‌های پلتفرمر و معمایی فوق‌العاده‌ای منتشر شده‌اند؛ به عنوان یک نظر شخصی، در این سبک بازی‌ها علاقه خاصی به ساخته‌های استودیو پلی‌دد دارم و دلیل این علاقه، نه اتمسفر خاص آن بازی‌ها که گیم‌پلی جذاب‌شان است که باعث می‌شود از حل کردن هر یک از معما‌های بازی، دود از سرمان بلند شود و به خلاقیت سازندگان برای طراحی چنین معمایی آفرین بگوییم. خب وقتی از این جنبه به بازی Unravel 2 نگاه می‌کنیم، با اثری رو‌به‌رو هستیم که یک بازی پلتفرمر/معمایی خوب است ولی هرگز مرز خوب بودن را رد نمی‌کند و به تجربه فوق‌العاده‌ای تبدیل نمی‌شود.