معرفی

بازی : Journey
سازنده : Sony Interactive Entertainment
سبک : Adventure, Adventure, Shooter
تاریخ انتشار : 7/21/2015
پلتفرم : PS4

بررسی تخصصی

با دیدن تصاویر و تریلرها شاید بتوانید ذهنیتی از بازی داشته باشید، اما هیچ‌چیز تجربه کردن آن نمی‌شود. از همان لحظه‌ای که نام بازی بالای صحفه نقش می‌بندد و شما می‌مانید و صحرایی بی‌انتها، جادو آغاز می‌شود. کاراکتری انسان‌مانند، در ردایی قرمزرنگ و با روبنده‌ای مشکی که فقط چشم‌هایش نمایان هستند همه‌ی آن چیزی است که شما را در این سفر به جلو می‌برد. بله، این شما نیستید که کاراکتر را حرکت می‌دهید، بلکه با او همراه می‌شوید و با هم ماجراجویی را آغاز می‌کنید. سؤال‌هایی مانند اینجا کجاست، او کیست و هدف چیست اصلاً مطرح نیستند. Journey سرسره‌ای است که باید با خیال راحت سوار آن شوید و بگذارید شما را هرجا خواست ببرد، اینکه سعی کنید برعکس از آن بالا روید هیچ سودی نخواهد داشت. پس آنالوگ چپ کنترلر را به جلو فشار می‌دهید و در صحرا قدم می‌گذارید. تا چشم کار می‌کند تپه‌های شنی می‌بینید و تکه سنگ‌هایی که سر از خاک بیرون زده‌اند. در دوردست‌ها کوه بزرگی می‌بینید، کوهی که صلابتش مایه‌ی امید است و ستون نوری که از آن بیرون زده، راهنمای راه. اینجا دیگر به یقین می‌رسید که باید به سمت آن قدم بردارید. نه اینکه بازی از شما بخواهد، نیروهای نامرئی شما را به جلو می‌رانند. به سمت کوه می‌روید چون احساس می‌کنید کار درست همین است، آمده‌ایم که به سمت روشنایی برویم.

چند دقیقه‌ای که جلو می‌روید راه و چاه دستتان می‌آید. بازی شما را با مکانیسم‌های بسیار ساده‌اش آشنا می‌کند، اگر بتوان نام آن را مکانیسم گذاشت. چون هیچ‌چیز در این بازی مکانیکی نیست، هرچه هست همگی در جهت خلق انسانی‌ترین احساسات است. شخصیت بی‌نام ما شالی به سر دارد که در جریان بازی طول آن افزایش می‌یابد و یک جورهایی، منبع اصلی قدرتش است: پرواز. هرچه این شال انرژی بیشتری در خود داشته باشد می‌تواند مسافت‌های بیشتری را در هوا سیر کند. تمام کاری که شما به عنوان یک گیمر در بازی می‌کنید همین‌هاست؛ راه رفتن، پریدن و پرواز کردن. مثل یک پلتفرمر ساده می‌ماند. این چیزی است که شاید بتوان به آن گفت گیم‌پلی. اما همینکه بازی را به اجزای تشکیل‌دهنده‌ی آن که تفکیک‌پذیر هم نیستند تقسیم کنیم، جادوی آن را خنثی کرده‌ایم. این قضیه در مورد موسیقی هم صدق می‌کند. Journey اصلاً به موسیقی‌اش زنده‌ است و نفس می‌کشد. آستین وینتوری کاری کرده که برای اولین در تاریخ بازی‌های ویدیویی، موسیقی یک بازی نامزد جایزه‌ی گرمی شود و نامش کنار جان ویلیامیز و هانس زیمر قرار گیرد. آلبوم آهنگ‌های بازی در هفته‌ی اولش 4000 نسخه فروخت و تبدیل شد به دومین پرفروش‌ترین آلبوم موسیقی متن یک بازی ویدویی. با آمار و ارقام نمی‌توان ارزش واقعی این عنصر حیاتی را نشان داد، مخاطب از ابتدا تا انتهای بازی روی جریان موسیقی سوار است و این رابطه‌ی تنگاتنگ و از هم نگسستنی‌ اجزای بازی است که او را جلو می‌برد.

مشخصات